Διαβάζω συχνά την Ερώτηση: Στον Ομοιοπαθητικό πρέπει να πάω όταν έχω κάποιο πρόβλημα μόνο; ή μπορώ να κάνω ομοιοπαθητική και ενώ είμαι υγιής;
Η απάντηση στην ερώτηση αυτή έχει 2 σκέλη. Και βασίζεται στο τι είναι τελικά Ομοιοπαθητική.
1ον.: Η Ομοιοπαθητική δεν είναι μέθοδος που «διώχνει» ή «καταπολεμά» τα συμπτώματα. Η ομοιοπαθητική – όταν γίνεται σωστά, εξατομικευμένα και με γνώση της θεωρίας – δρα με το να προκαλεί τους μηχανισμούς ανέλιξης του οργανισμού. Προβάλει μια ‘πρόκληση’ στον οργανισμό, στην ίδια κατεύθυνση που κινείται ο ίδιος. Και ο οργανισμός απαντάει με προσαρμογή στο ερέθισμα και ενδυνάμωση. Δηλαδή, μετά την ειδική, εξατομικευμένη πρόκληση του ομοιοπαθητικού σκευάσματος ο οργανισμός είναι πιο δυνατός από πριν.
Παράδειγμα 1: Ένα παιδί εμφανίζει Ανεμοβλογιά. Περνάει όλο τον κύκλο της ασθένειας, εμφανίζει εξάνθημα, φαγούρα, πυρετό, κακουχία. Κάποια στιγμή ο οργανισμός δημιουργεί τα αντισώματα έναντι του ιού και μετά από λίγες μέρες τα συμπτώματα υποχωρούν. Στο τέλος της διαδικασίας ο οργανισμός είναι ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΡΙΝ, και μάλιστα αποκτά μόνιμη ανοσία στον ιό της Ανεμοβλογιάς και δεν ξανά-εμφανίζει την ασθένεια ποτέ.
Εδώ η φυσική ασθένεια προκάλεσε τις αντιστάσεις του οργανισμού, ο οργανισμός απάντησε και το τελικό αποτέλεσμα είναι μετά την απάντηση ο οργανισμός να είναι πιο δυνατός από πριν και η ασθένεια να μην μπορεί να ξανα-εκδηλωθεί επάνω του.
Παράδειγμα 2: Ένα παιδί μαθαίνει την προπαίδεια. Στην αρχή διαβάζει, κουράζεται, δυσκολεύεται, προσπαθεί, μπορεί και να αγχώνεται. Σταδιακά αρχίζει να μαθαίνει και να απομνημονεύει τα νούμερα και τα αποτελέσματα των πολλαπλασιασμών. Μετά από κάποιο διάστημα έχει μάθει καλά τις πράξεις και μπορεί να κάνει τους πολλαπλασιασμούς στην καθημερινή του ζωή. Ενώ στην αρχή η πρόκληση απαίτησε κάποιο κόπο και χρόνο, μετά την πρόκληση είναι πιο δυνατός και πιο ‘πλούσιος’ από πριν.
Πολλά ακόμα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε που δείχνουν την ικανότητα του οργανισμού να προσαρμόζεται στις προκλήσεις και να απαντάει σε αυτές με ενίσχυση των δυνάμεών του, λ.χ. ο αθλητής που προπονείται και αυξάνει την δύναμη ή την ευκινησία του, ο οδηγός που μαθαίνει οδήγηση, κ.λπ.
Στην Ομοιοπαθητική λειτουργούμε ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Δεν παλεύουμε να διώξουμε τα συμπτώματα. Αντίθετα χρησιμοποιούμε τα συμπτώματα ως ευκαιρία, ως σκαλοπάτι για να ανυψώσουμε τον οργανισμό. Ο τελικός στόχος είναι η ανέλιξη = η προς τα πάνω εξέλιξη του οργανισμού. Και η εξέλιξη αυτή προς τα πάνω γίνεται πάντα ΟΛΙΣΤΙΚΑ, δηλαδή και σε νοητικό, και σε ψυχικό και σε σωματικό επίπεδο
Συνεπώς η Ομοιοπαθητική μπορεί να λειτουργήσει σαν εργαλείο αυτοβελτίωσης για όλους.
Άρα όταν η ομοιοπαθητική γίνεται σωστά μπορεί κάποιος να την ακολουθήσει είτε είναι ασθενής είτε είναι υγιής. Ο ασθενής για την ενδυνάμωση του οργανισμού του και τη υπέρβαση της ασθένειας. Και ο υγιής για την προσωπική του ανέλιξη σε νου, ψυχή, σώμα και την πρόληψη μελλοντικών προβλημάτων.
2ον: Όταν η ομοιοπαθητική γίνεται χωρίς να έχουμε αντιληφθεί τα παραπάνω τότε ΔΕΝ μπορεί να αποδώσει, και δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε τον ασθενή, ούτε τον υγιή. Τότε καλύτερα να μην παρεμβαίνουμε.
Δυστυχώς η Ομοιοπαθητική που ασκείται, στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, ΔΕΝ είναι με βάση την θεωρία και τις αρχές της αλλά είναι με βάση την νοοτροπία της «καταπολέμησης συμπτωμάτων» και του χημικού φαρμάκου. Με την νοοτροπία της αλλο-παθητικής ιατρικής.
Δηλαδή όποτε εμφανίζονται συμπτώματα χορηγούνται ομοιοπαθητικά σκευάσματα με στόχο να φύγουν τα συμπτώματα. Στην ουσία γίνεται κλασσική ιατρική αλλά αντί να χρησιμοποιούνται χημικά φάρμακα χρησιμοποιούνται Ομοιοπαθητικά.
Όμως αυτό δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου, ακόμα και αν παροδικά στην αρχή υπάρχουν κάποιες ικανοποιήσεις, όσο περνάει ο καιρός ο οργανισμός θα αρχίσει να απορρυθμίζεται, και εκεί που κάποια συμπτώματα θα φεύγουν θα εμφανίζονται άλλα και ο άνθρωπος μπαίνει σε ένα κυκεώνα χωρίς αρχή μέση και τέλος, χωρίς σωστή κατεύθυνση και ουσιαστική εξέλιξη.
Διότι δεν παίζει ρόλο αν αλλάξει το μέσο αντιμετώπισης του προβλήματος όταν η νοοτροπία μένει η ίδια = «το σύμπτωμα είναι πρόβλημα και πρέπει να φύγει»
Η Ομοιοπαθητική δεν βλέπει πως το σύμπτωμα είναι το πρόβλημα. Βλέπει το σύμπτωμα ως μέσον. Ως σκαλοπάτι για να εξελίξει τον οργανισμό. Ως ευκαιρία. Και κυρίως ως κατεύθυνση – δρόμο. Έναν δρόμο Αυτοθεραπείας.
Διότι ο οργανισμός μας δείχνει μέσα από τα συμπτώματα ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ και ΠΡΟΣ ΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΗΝΣΗ αγωνίζεται και κινείται για να φέρει ισορροπία. Και μας το δείχνει αυτό από όλα τα επίπεδα του:
- από το Νοητικό: με τις σκέψεις του, με τις αντιλήψεις του, με τις νοητικές δυνάμεις ή αδυναμίες του.
- Από το Ψυχικό: με τα συναισθήματά του, τους φόβους του, τις αντιδράσεις του, τις ευκολίες ή δυσκολίες του.
- Από το σωματικό: με τις ενοχλήσεις, τους πόνους, την ενέργειά του, τον τρόπο ύπνου, τις αντιδράσεις στις αλλαγές περιβάλλοντος, τα σωματικα συμπτώματα
Κάνοντας την σωστή ανάγνωση της ολότητας ενός οργανισμού μπορούμε κάθε φορά να ανακαλύπτουμε το σωστό Ομοιοπαθητικό σκεύασμα που θα κινείται με παρόμοιο τρόπο και σε παρόμοια κατεύθυνση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, και έτσι, στο τέλος του κύκλου ανέλιξης θα τον βοηθήσει να είναι σε καλύτερο σημείο από πριν.
Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να γίνει ΠΟΤΕ όταν έχουμε την νοοτροπία της αλλοπαθητικής. Διότι μιλάμε για 2 εντελώς αντίθετες όψεις:
Η Αλλοπαθητική βλέπει το σύμπτωμα ως πρόβλημα που πρέπει να φύγει.
Η Ομοιοπαθητική βλέπει το σύμπτωμα ως ευκαιρία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξελίξει τον άνθρωπο.
Πως μπορεί αυτές οι 2 απόψεις να λειτουργήσουν ταυτόχρονα?
Η απάντηση είναι πως ΔΕΝ μπορούν και όταν χρησιμοποιούμε τα Ομοιοπαθητικά με την αλλοπαθητική νοοτροπία ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να ωφεληθούμε, ακόμα και αν στην αρχή υπάρχουν παροδικά αποτελέσματα.
Για αυτό και εδώ και χρόνια λέω «Όχι στην αυτοσυνταγογράφηση στην Ομοιοπαθητική» , http://selfhealingpathscom.local/el/2020/04/26/oxi-autosintagographisi/ τουλάχιστον εάν κάποιος δεν ξέρει πάρα πολύ καλά την θεωρία της, την σωστή κατεύθυνση από την ασθένεια στην υγεία, την σωστή σειρά και ιεράρχηση των συμπτωμάτων.
Είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε πως επειδή διαβάσαμε 30 ομοιοπαθητικά στο ιντερνέτ θα ωφελήσουμε και θα ωφεληθούμε δίνοντας τα σε κάθε πρόβλημα ή προβληματάκι που εμφανίζεται σε εμάς, στο παιδί μας στους γύρω μας. Γιατί λειτουργούμε με άλλη νοοτροπία, χρησιμοποιώντας άλλα εργαλεία. Είναι σαν να προσπαθεί ένας λογιστής να φτιάξει μια βρύση με εργαλεία που έχει στο γραφείο του – μολύβι, στυλό, υπολογιστή, χάρακα – ή ένας υδραυλικός να φτιάξει μια φορολογική δήλωση με σφυρί, τανάλια και κλειδιά νιπτήρα.
Συνοψίζοντας:
Μπορούμε να πάμε στον Ομοιοπαθητικό είτε είμαστε ασθενείς, είτε είμαστε υγιείς και να έχουμε ωφέλεια και στις 2 περιπτώσεις ΑΡΚΕΙ Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΩΣΤΑ.
Στην περίπτωση όμως που η ομοιοπαθητική εφαρμόζεται με άλλοπαθητική (ή «κλασικης ιατρικής) νοοτροπία ο ασθενής δεν θα μπορέσει να βελτιώσει την υγεία του σε βάθος χρόνου, και ο υγιής δεν έχει λόγο να βάλει τον οργανισμό του στην πρόκληση αυτή γιατί στο τέλος του δρόμου δεν θα είναι καλύτερα απ ότι πριν.
Η Ομοιοπαθητική είναι μια πολύ σοβαρή διαδικασία τόσο για τον ‘δέκτη’ της αγωγής όσο και για τον ‘χειριστή’. Ο χρυσός κανόνας είναι: Όχι μεσοβέζικα πράγματα. Ή κάποιος θα ασχοληθεί με το αντικείμενο αυτό σε μεγάλο βάθος και με ειλικρίνεια ή καλύτερα να μην ασχοληθεί καθόλου.
Το να χρησιμοποιούμε Ομοιοπαθητικά σκευάσματα με την λογική των χημικών φαρμάκων είναι μια πολύ αποτυχημένη τακτική που περισσότερο περιπλέκει παρά ξεκαθαρίζει τον οργανισμό.
Και σίγουρα Ομοιοπαθητικούς δεν μας κάνει η ταμπέλα στο γραφείο μας ούτε ή γνώση των ιαμάτων, αλλά η κατανόηση του οργανισμού και των προβλημάτων του κάτω από ένα τελείως διαφορετικό φως.
